Rüzgarın Götürdüğü Yerler

Ne zaman Rumeli Hisarı'ndan geçsem, sahilde dizilmiş kafeler dikkatimi çekerdi. Evimin hemen karşı kıyısında, yolların boş olduğu pazar sabahları ulaşması arabayla sadece 10 dakika olan bu güzellikten neden bu kadar uzun zaman kendimi mahrum bırakmışım bilemiyorum. Bu cumartesi, Damla ile buluşup bu keyfin tadına çıkarmaya karar verdik ve Lokma'da buluşmak için sözleştik. Kafelerin hepsi birbirinden güzel ama Lokma başka bi güzeldi. Oldukça klasik kahvaltımızı, burnumuzun dibinde olmasına rağmen hiç karşımıza alamadığımız güzeller güzeli boğaza karşı ettik. Mekan oldukça kalabalık olmasına rağmen, iki kişi olduğumuz için kenarda bir masa bulabildik. Meğer buraya gelmeden önce rezervasyon yaptırmak gerekirmiş, bunu da öğrendik.



Lokma
Adres: Yahya Kemal Cad. No:18 Rumelihisarı
Tel:0212 265 71 71



Kahvaltı sonrası kendimizi sahil kenarına bıraktık. Uzun uzun yürüdük, balık tutanları seyrettik, galetacı amcadan halka galeta ve içi pembe şekerli üstü çikolata çizgili yuvarlak kurabiyelerden aldık, aynı eski günlerde olduğu gibi. Eskiden, her ihtiyacımızı dev market zincirlerinden karşılamazken, Erenköy'deki mahallemizin köşesindeki fırından alırdık tatlı ve tuzlularımızı. O zaman markete araba ile de gitmemiz gerekmezdi, ahh ah... Hisarın hemen önündeki bir bankta oturup, galetacı amcayı arkadan uzun uzun seyrettikten sonra (biz galetaları alıp parayı ödedikten sonra, kafası baya karışmış gözüküyordu elindeki bozuk paralarla), keyif yaptık, muhabbet ettik. Yine gelelim bu sahile, o sefer başka bir kafeyi deneyelim, yürüyüşe gelelim hatta koşalım düşünceleri ile ayrıldık Hisar'dan.



Damla'dan ayrıldıktan sonra, saat 5'e kadar nasıl oyalanacağımı düşünürken Kent ile konuştum ve ani bir buluşma kararı aldık. Aslında onun bir planı varmış, ben oraya ek oldum. Rumeli Hisarı'ndan sonra ikinci destinasyonum Beşiktaş Semt Pazarı. Yazdan beri hiç pazara gitmediğimi farkedince pazar fikri iyice hoşuma gitti. Park yeri bulma sıkıntısı dışında çok eğlenceliydi. Yiyecek bölümünü önce pas geçip, üst kattaki kıyafet bölümüne aktık. Ne zevkli yerler pazarlar, rengarenk ve capcanlı. Kalabalıktan daralmaya başlayıncaya kadar dolandık. Kıyafetlerimizin üstüne giyindik soyunduk (aslında bunu sadece ben yaptım, Kent göz kararına güvendi) ve aradığını bulunca kendimizi dışarı attık. Pazar çıkışı, hemen caddenin karşı tarafındaki Cake House'da soluklanmaya karar verdik. Mekandaki süslemeler, şekerlemeli detaylar çok güzeldi ama tadlar çok ahım şahım değildi bana göre. Uzunca bir süre içinde ne olduğunu keşfedemediğim çay da karanfilli çıkınca resmen yıkıldım.



Pazar sonrası yolum önce Mecidiyeköy'e, ordan da Galata'ya düştü. Sabahtan beri sokaklarda olmanın verdiği hız ile eve dönme fikri hiç hoşuma gitmemişti ki, Galatasaray dolaylarındaki Pur ile buluşma fikri beni zevkten dört köşe yaptı diyebilirim. Galata'dan baya alakasız oldu ama üşenmedik, kalktık ve İstinye'deki Masa'ya gittik. Bütün gün ordan oraya dolanmanın verdiği tatlı huzur ile pizzamızı ve salatamızı paylaştık, şaraplarımızı yudumladık. Rüzgarın götürdüğü her yere gittiğim güne güzel bir kapanış oldu.

Yeni Yıl Moduna Girmek

Bir süredir bizim Çorap'ı gezdirmesem, yılbaşının geldiğinden haberim olmayacak. Sabah, akşam sitede çıktığımız geziler olmasa, çevremizde oturanların evlerindeki ve bahçelerindeki çam ağaçlarını nasıl güzel ve özenle süslediklerinden bir haber olucam. Uzun süredir caddeye (bu Bağdat Caddesi de olabilir, yeni mekanım İstiklal Caddesi de;) çıkıp alıcı gözüyle bakmadığımdan, yılbaşı moduna giremedim sonuç olarak. Annemin yılbaşı ile ilgili olarak bir kaç mum ve kardan adamlı, noel babalı tabaklar gibi tek tük girişimleri oldu ama bu durum pek ileri gitmedi. Hiç bir şeye vaktimizin olmadığı gibi ufaktan bir çam ağacı kurmaya da ne vaktimiz ne mecalimiz olmadı. Halbuki ben ne çok severim ıvır zıvırları, süslemeleri, özellikle de yeni yılın kutlanış şeklini. Yeni yıl bir milat olmasının dışında, onunla ilgili en çok heyecan veren yegane şey, hazırlıkları, süslemeleri.



Biz evde bu konudan baya geri kalıyoruz ama bir yer var ki, yeni yıl moduna anında girmemi sağlıyor. İnsanı kapıdan girmesiyle tepeden tırnağa yeni yıl coşkusu sarıyor. Korkunç yengemin her sene özenle kurduğu çam ağacına hayran kalmamak mümkün değil, her birinin ayrı ayrı hikayeleri olan ağaç süsleri tek tek paketlendikleri kağıtlardan çıkartılıyor ve renk uyumu gözeterek ağaca yerleştiriliyor. Ağacın altında sıcak içecekler yudumlanırken de, o süslerin hikayeleri, kimlerden geldikleri, hangi yıldan beri bu ağaçta oldukları konuşuluyor. 'First Christmas Together' süsü '82 yılına dayanıyor mesela, diğerleri de onun peşi sıra geliyor. Çocukların ilk süslerinden, yengemin okulundaki öğrencilerinden gelenlere, annesinin ahşaptan elle yaptığı özel parçalara, hatta uzaktaki kardeşlerin resimlerinin ve ses kayıtlarının üstünde bulunduğu renkli toplara kadar hepsi birbirinden güzel ve eşsiz.



Ağacın altında oturmak dışında yapılacak hatta kaçılamayacak şey bu eve gelipte mutfakta çalışmak. Karınlar acıkmasın diye yemeklerin detaylarına girmek istemiyorum ama bir kaç saat içinde aynı mutfaktan çıkan lazanya, chocolate chip cookies, cup cakes, chesscake ve diğerlerinden nasıl bahsetmeden durabilirim bilmiyorum.


Bir kurabiye nasıl hem bu kadar kıtır olup,
hem de ağızda dağılacak kadar yumuşak olur?


Yarısı sebzeli, yarısı klasik bolonez soslu lazanya,
yeme de yanında yat cinsinden.



Cup Cakeler esas fırından çıktıktan sonra emek istiyor, süt ve unla hazırlanan kreması muffinlerin üstüne sürülüyor (kremanın ne kadarının mideye indirildiği kayda geçmiyor..), herkes istediği şekil şekerlemelerle kremanın üstünü kaplıyor. Kekleri mini muffin ağacına yerleştirmek, işi sonlardırmak için olmazsa olmaz.

Çocuklarla Fotoğraf Projesi

Çok sevgili! fotoğraf öğrencilerimle beklenen fotoğraf gezisi sonunda yapıldı. Geçtiğimiz yılların aksine, bu sene Sultahahmet taraflarına gitmek yerine Galata-Karaköy civarında dolaşmaya karar verdik. 36'lık film makaralarını çocukların fotoğraf makinelerine takarken '..hocam sizin makinenizde kaç poz var', 'neden bizim sizin kadar yok...' gibi sorularını cevapladıktan sonra, Odakule'den İstiklal'e çıktık, Galip Dede'den aşağı yürüdük, kulenin etrafında tur attıktan sonra Camekan Sokak'tan geçerek, eski Voyvoda yeni Bankalar Caddesine indik. Karaköy sahildeki balıkçıların arasında dolaştık. Çocukların hepsi Kasımpaşa, Dolapdere civarında oturup, denize oldukça yakın olmalarına rağmen, ilk ya da ikinci kez bu sahile inmelerine, karidesi hayatlarında ilk defa görmelerine, tüneli hiç kullanmamalarına ya da İstiklal Caddesi'nde gezerken etraflarına şaşkınlıkla bakmalarına şaşırmadık. Uzun zamandır beklediğimiz bu gün, sonunda geldi çattı ve bitti gitti. O kadar yoruldum ki, hasta olmamak için iki advil yutmam gerekti... Artık tek merak ettiğim çocukların nelerin fotoğraflarını çektiği. Sanırım 4.kez yaptığımız bu proje, çocuklarla fotoğraf projelerimin son seferi oldu. Ben bugüne kadar üstüme düşeni yeterince, belki de fazlasıyla yaptığıma inanıyorum. Artık taze kan, daha doğrusu taze sabır gerek;)

Vahşet Tanrısı

Hiç hesapta olmayan bir alışverişin ve bir tabak sebzeli spagettiyi 8 dakikada yemenin bünyeme verdiği ağırlıkla, tiyatronun başlamasına 10 dakika kala bi taksiye atladık. Taksicinin İpek'in yön-yol bulma konusundaki komikliği dolayısıyla 'allah eyiliğinizi vermesin hanfendii' nidaları duyduğumuzda, gideceğimiz yere zaten varmıştık ve kendimizi Harbiye'deki Kenter Tiyatrosuna attık.

Ülkü Duru, Zafer Algöz, Zerrin Tekindor ve İşdar Gökseven'in rol aldığı Vahşet Tanrısı oyunu, çocukları kavga etmiş olan iki ailenin medeni bir şekilde konuşup anlaşmaya çalışmalarını konu alıyor. Sakin başlayan konuşmanın, ilerleyen dakikalarda rengi sık sık değişiyor ve insanların aile içinden dışına pek çıkmayan sırları, mutsuzlukları gün yüzüne çıkıyor. İstanbul Devlet Tiyatrosu'nun sitesinde dendiği gibi, 'İnsan aşkı ve evliliği hayalleriyle –yeteneğiyle- yaratır ve karakteriyle mahveder. Karakter kaderdir!'. Bir çok yerden tanıdığımız oyuncuların performansları çok keyifli, hiç beklenmeyen yerlerde patlak veren sürprizleri oldukça başarılı. Son olarak, 'En güzel hediye kitaptır'dan sonra, 'En güzel hediye bir tiyatro bileti de olabilir' sözünü söylemeden geçemeyeceğim.

6 Haftada 6 Dans Dersi

Haftalardır süregelen çocuklarla fotoğraf projemizin son ayağı olan fotoğraf çekim günü, hava muhalefeti dolayısıyla sekteye uğradı. Çocukların 4 gözle beklediği günün ertelenmesi biraz can sıksa da, haftalardır istediğim saatte uyanabildiğim tek pazar olunca benim çok hoşuma gitti. Yatakta uzunca bir süre yuvarlanmayı, uzun uzadıya bir aile kahvaltısı izledi. Kahvaltı sonrasında ne yapacağımız ise, meğer belliymiş, benim ancak o zaman haberim oldu. Annemle babamın birlikte gitmeyi planladıkları tiyatronun biletlerinden biri, babam işlerden başını kaldıramayınca direk benim oldu. Üzgünüm baba ama annemle sürekli ustaların peşine düşmek için dışarı çıktımız bu günlerde, tiyatroya gitmek süper oldu. Biz de, Nevra Serezli ile Cihan Ünal'ın rol aldığı '6 Haftada 6 Dans Dersi'ne anne kız gitmiş bulunduk.



Oyunda, yaşlı, zor ve huysuz görünen bir kadın ile ona dans dersi vermek için evine gelen genç, zor ve huysuz görünen bir dans hocasının ilişkisinden bahsediliyor. İlk başta birbirlerine yabancı olmalarından dolayı birbirlerinden gizledikleri duyguları, korkuları, aşkları, kayıpları, yalnızlıkları, genel olarak hayat karşısında duruşları, beraber zaman geçirdikçe gün yüzüne çıkıyor, yer yer duygusal, çoğunlukla komik repliklerle oyun sürüyor. Rolleri gereği 6 ay dans dersi alan oyuncuların performansları süper, insanı dansa başlamaya teşvik ediyor (umuyorum, mesaj ulaşmıştır...). Her dans için özel olarak seçilen kostümler de süper, hele Ünal'ın çok renkli gömlekli hali var ki, iki kelimeyle göz kamaştırıcı;).

Sinbad and the Jewel of Miracles

British Community Council'ın bu sene sahneye koyduğu ilk oyun, Sinbad and the Jewel of Miracles oldu. Geçtiğimiz mayıs ayında sahnelenen Little Shop of Horrors bir müzikal iken, bu sefer sahnelenen oyun bir Pantomimdi. 'Pantomim de nedir?' diyecek olanlara ufak bir açıklama... Geleneksel İngiliz Pantomimi, Noel zamanında oynanan, hem çocukları hem de büyükleri eğlendiren komedi gösterisi. Çoğu kimse klasik İngiliz Pantomimini sessiz sanat olan Mim ile karıştırırmış ama esasında İngiliz oyunu olan Panto'nun uzun bir geçmişi varmış ve Kraliçe Viktorya döneminde bugünkü bilinen formatına geliştirilmiş.



En az bizim müzikal kadar eğlenceli bir oyun olan Sinbad'a neden katılmadığımıza gelicek olursam, geçen sene ki oyunda aldığımız bir çok sorumluluktan sonra, bu sefer iş yoğunluğumu kendime bahane ettim. İşin doğrusu ise, bir kere daha bu sorumluluğun altına girecek cesareti kendimde bulamadığım demek sanıyorum. Yine de poster, bilet, broşür için elimden geleni ardıma koymadım. Bütün basılacaklar baskıya gittikten sonra da, kendimi azadettim ve bir çocuk gibi şov gününü bekleme başladım. 4 seans olarak sahneye konan oyun, genelde pantomimlerde olduğu gibi ters dönen rolleri, çoluk çocuk kalabalık kadrosu, bol kostümü, müziği ve sürekli olarak beklenen seyirci katılımı ile güzeldi. Sahne tasarımları, prop detayları, kostümlerin modelleri, kumaşları, ayrıntıları çok zevkliydi. Ama herşeyden güzeli, salonun ağzına kadar çocuklar ile dolup taşmasıydı. Dolu derken, son dakikada cumartesi pazar seanslarına 2 kişilik bile yer kalmadığını öğrenmek hem sevindirdi, hem canımı sıktı. Neyse ki, Nikki'nin bizi, bir şekilde yer buluruz diye davet etmesiyle sorun çözüldü.

Build Your Own Fashion

Serdar-ı Ekrem'in yeni gülü Building Idea Engineering, her gün kapısının önünden geçmeme rağmen mekanda düzenlenen partilere daha önceden katılma fırsatı bulamadığımdan, aslında sadece benim için yeni. Daha önce bir kaç kere içine girdiğim bu mekan, hem bir restoran hem de tasarımcıların kıyafet ve aksesuarlarını bize sundukları bir butik şeklinde oluşturulmuş. 17 metrelik merdiven masası dışında, kapıdan geçenleri sürekli selamlayan masa başındaki oyuncak kamyonları, enteresan içerikli menüsü ve seramik üzerinde sunulan yemekleriyle farklılığı zorlayan, yaratıcı tavırlarıyla bana her daim Milano'yu çağrıştıran bir oluşum...



Merve, Mehli ve benim, bir cuma akşamı bol yağmurlu, bol çamurlu bir GalataModa deneyimi sonrasında, Building'e gidiş nedenimiz ise, 'Build Your Own Fashion!' etkinliği. Building'in düzenlediği bu gece, tek düzelikten sıkılıp, her daim farklı tasarım arayışında olan moda tutkunları için. Fark yaratmanın peşindeki genç moda tasarımcılarını kendi çatısı altında toplamak ve Building'in yeni konseptini bu vesile ile gelenlere tanımak ise esas amaç. E genç moda tasarımcılarından biri olan Ceylan Zigoşlu da bizim üniversiteden sınıf arkadaşımız olunca, bizim de Building'e gitmemiz kaçınılmaz bir durum oldu. Ceylan'ın neler yaptığına gelirsek, genelde koyu renklerin hakim olduğu ciddi koleksiyonlar arasında, Ceylan'ın canlı renkler tercih ederek oluşturduğu koleksiyon diğerlerinin oldukça farklı ve çekiciydi. Keçeler, düğmeler, çengelli iğneler kullanarak hayat verdiği vatkalar ise çok eğlenceli.

Sombrero-sal

Nihan'ın doğumgünü vesilesi ile Ranchero'daydık bu sene, aynı geçen sene de burada olduğumuz gibi. Nihan'ın favorisi olan meksika şapkası burada olunca, bize de burada toplanmak yakıştı yine. Yalnız geçen seneden farklı olarak, Sangria içmek yaradı hepimize. Kahkahalar atıldı ve meşhur sombrero önce ikilendi, sonra masada dolaştı da dolaştı. Yanaklar baya bi kızardı, hatta bazıları iki kelimeyi bir araya getirip yazı yazmakta zorlandı.

Varadero

Sıcak olacağını biliyordum, mayomu da yanıma aldım ama yine de beyaz kumlu masmavi denizi ve palmiyeleri görünce şaşırdım. Seyahatın başından beri gördüklerimizden tamamen farklı bir doğa, farklı bir ortam ve olanaklar. Herşey dahil sistemle çalışan bu otel, bugüne kadar kafamda oluşan bütün Küba imajını sarstı. Ayıptır söylemesi, elimde hindistan cevizim güneşin altında 50 faktör kremimi sürüp yattım (Küba'nın güneşi tahmin edileceği üzere acayip yakıyor insanı), sık sık sıcak kumlardan serin sulara atladım. Fotoğraf aşkına sabah 7'de kalkıp, kendimi sahile ve golf sahasına attım. 24 saatlik dönüş yolculuğu gelip çattığında da, içim bi fena oldu.

Trinidad

Küba'nın güney sahilleri tarafında, Cienfuegos'a 80 km uzaklıkta bir yerleşim. Unesco'nun da koruma altına aldığı bölge, Küba'ya en çok turist çeken bölgelerden biri. Genelde sağda solda gördüğüm rengarenk fotoğrafların çekildiği yer olduğunu düşündüğümden, gitmeden önce beni de en çok heyecanlandıran yerdi. Gidence karşıma çıkan ise, kafamdakinden oldukça farklı bir görüntü oldu. Tek katlı, yıkık dökük duvarları boyalı, camsız yüksek pencereleri yüksek demirlerle çevrili, kübalı halkın turistlerin üstüne üstüne gelip, konuşmaya başlayınca ciddi sardığı, babamı oldukça tedirgin eden, benimde ısınmam için zaman gerektiren şehir de denilebilir. Halbuki bizim Trinidad'a ayrılmış tek bir gecemiz ve yarım günümüz vardı. En verimli şekilde kullanmak adına, Küba tatilinin favori oteli İberostar'ın yemeklerini kaçırmadık, gece Trinidad meydanındaki uzun merdivenlerde müziğin tadını çıkardık. Dinlemek kadar dansetmek de keyifli olabilirdi ama dansetmeyi dönüşte alacağım dans dersleri ertesindeki Küba seyahatine ya da Cuba Bar'a saklamaya karar verdim. Mohitolarımızı alırken, barın kenarında duran bir adamın babama sarıp puro satmaya çalışması, bizden iş çıkmayınca da 'bana bir bira alır mısınız?' demesi karşısında hayır diyemedim. Arkamızı dönmemizle adamın birayı barmane geri verip, verdiğim parayı cebine atması beni hem şaşırttı hem güldürdü. Sonra uyuduk uyandık ve ben hayalimdeki Trinidad'a daha çok yaklaştım, doya doya fotoğraf çekemesem de (fotoğrafını çektiğim her insan para isteyince, insan geriliyor), elimden geleni yaptım.



Küba'nın eski şaşaalı döneminin zenginlerinden birinin evini gezdik, gelmişken Trinidad pazarını da pas geçmedik. Olmazsa olmaz, sayısız resim galerisine girdik çıktık, Kübalıların renkleri arasında kaybolduk. Ev sahiplerinin pencerelerinde cam olmayan evlerini davetkar bir biçimde bütün ziyaretçilerine açmaları ise başka bir enteresandı.



Rahat fotoğraf çekebilmek adına, gruptan sık sık uzaklaşıp ertesinde otobüse yetişmek için depar atmam gerekse de, Trinidad çok keyifliydi. Yanlız Küba'da gezdiğimiz bütün yerler arasında en çok burda karşılıksız para isteyenler, çocuğuna bebek bezi isteyenler, yıkanmak için sabun isteyenler, öğrenci ya da yaşlı farketmeden kalem isteyenler, hatta oteli terkederken gruptakilerin bavullarından kıyafet isteyenler karşımıza çıktı. Sabun, şampuan, tükenmez kalem dağıtarak insanları mutlu edebilmek beni de mutlu etti ama bu insanların ufacık bir sabuna ya da kaleme muhtaç olması canımı sıktı. Bir gün yetmedi Trinidad'a. Bir daha sefere, akşam yemeğini de Paladorlarda (Devletin Kübalılara bir lütfu... halk ücreti karşılığında evinde max. 12 kişiye yani turiste yemek verebiliyor, dolayısıyla sokakta sizi kolunuzdan tutup kendi masalarına çekmeye çalışan insanlar dolanıyor) yemek umuduyla ayrıldım.

Vinales / Pinar Del Rio

Cueva del Indio

Havana'dan bir kaç saat uzaklıkta, yemyeşil bir doğa. Küba'nın en verimli toprakları, en iyi puroların sarıldığı tütün yapraklarının yetiştiği bölge. Havana'dan tamamen farklı, insanın nefes almaya doyamadığı bir vadi. Bide gittiğimizde hava güzel olsaydı ve ben fotoğraf çekmeye doysaydım, süper olacaktı... Yine de gerek bir mağaranın (Cueva del Indio) içine girip sarkıtların altında yaptığımız tekne turu, gerek evrimi anlatan ve bir dağın bir cephesini kaplayan (120 m yüksekliğinde) asfalt boyasıyla yapılmış resim (Mural de la Prehistoria) görülmeye değerdi. Hele bir puro fabrikası gezisi var ki, dillere destan. Yasak olmasına rağmen, puro saran kadınların el altından (hiç utanmadan sıkılmadan esasında devletin malı olan) kendi sardıkları puroları satmaya çalışmaları heyecan dolu anlar yaşattı bütün gruba.


Mural de la Prehistoria

Havana

Küba'nın başkenti. Yaklaşık 2 milyon kişi yaşıyor. Oldukça geniş ve ağaçlı yolların üstündeki tek ya da iki katlı binalarda oturuyorlar. Eski şehirde, güzelim sahil kenarında o kadar çok boş ve yıkıntı halinde bina var ki, sanki şehir bir savaştan çıkmışcasına kasvetli duruyor. Yalnız kasvetli duran sadece binalar, Küba halkına bakınca endişelenicek bir şey olmadığını anlıyorum. Bize göre yokluk sayılacak şartlarda, herkes halinden bu kadar mutlu ve mesut olabilir. İlk durağımız, Havana'daki Devrim Meydanı. Havana'daki diyorum, çünkü sanıyorum bütün şehirlerde aynı isimli bir meydan var. Ne de olsa Devrim onlar için çok önemli, hatta onların herşeyi, Küba denince akla ilk gelen şeylerden biri. 9 gün boyunca Devrim bizim de herşeyimiz oldu desem, yanlış demiş olmam sanıyorum. Ne de olsa Küba'ya kadar gidip, Fidel, Che, Batista, Jose Marti, Domuzlar Körfezi Çıkartması, sosyalizm, komünizm gibi gibi kişiler, olaylar ve kavramlar hakkında geniş bir bilgi silsilesine maruz kalmamak mümkün değil. Sonuç olarak bu tatil eğlenceli olduğu kadar, öğretici de oluyor... Havana'da Devrim Meydan'ı dışında aklımda kalan şeyler, Devrim Müzesi, Capitolio, Cathedral Meydanı, sahil boyu, açık hava müzesini andıran ve sadece eski amerikan arabalarından oluşan taksi durağı, 1 Cuc karşılığında fotoğraf çekmene izin veren rengarenk giyimli insanları, bomboş raflarıyla ekmek fırınları, bakkal ve eczaneleri, Küba'ya gidipte görmeden döneni döverler diye Tropicana Show'u (biz pek bişiye benzetemedik ama olsun), bizdeki tavla çılgınlığına paralel kapı önlerinde satranç çılgınlığı ve hepsinden ilginci yol bilmeden, dil bilmeden Havana'nın arka sokaklarında korkmadan kaybolmanın tadı.


Taksi Durağı


O bir klasik, Küba Travel Guidelarının olmazsa olmazı


Milli sporlarından satranç

Küba'ya Giriş

Madrid'den Havana'ya vardığımızda saat akşam geç olmuştu. Havalimanından çıkmamızla karanlık ama oldukça ılık bir hava karşıladı bizi. Bir anda Bodrum'a her uçtuğumda içimi kaplayan mutluluk kapladı içimi. Ertesinde bir otobüse binip, otelimizin yolunu tuttuk ve Hotel Nacional'a varana kadar ilk Küba bilgilerimizi almaya başladık. İlk öğrendiğimiz buranın bizim bildiğimiz dünyadan oldukça farklı olduğu ve bizim bunu sorgulamak yerine, onu olduğu gibi kabullenmemiz gerektiği. Camdan dışarıyı izlerken, bir dönem filminin setindeymişiz gibi sağımızdan solumuzdan geçen eski Amerikan arabaları, sonunda tatilde olduğumuzu bana idrak ettirdi. 9 günün gerisi bugünden geriye baktığımda bir masal gibi. Nerden başlasam, nasıl anlatsam bir türlü karar veremediğim, dolayısıyla bir türlü kelimelere dökemediğim... ama bir yerden başlamak lazım...



Küba, Kuzey Karayipler'de Karayip Denizi, Meksika Körfezi ve Atlantik Okyanusu'nun kesiştiği yerde, Karayipler'in en kalabalık ülkesi, güzeller güzeli bir ada. Kolombus'un 1492 yılında Küba topraklarına bastığında da dediği gibi, 'This island is truly the most beautiful land human eyes have ever seen.' Belki Kolombus biraz abartmış ama yine de, bu ada gidip görülmesi, anlamak için içinde yaşanması gereken, havasının tenefüs edilmesi, renkleri ile gözlere, sesleri ile kulaklara bayram ettirilmesi, insanlarıyla sohbet edilmesi gereken, bugüne kadar gördüklerimden çok farklı, çok keyifli, uzun bir aradan sonra benim için orjinal bir destinasyon.

To Exit or Not to Exit?

23 Kasım pazartesi sabahı, sabaha karşı Küba'ya gitmek üzere yola çıktık annem ve babamla. Sabah 7 uçağı için, turumuzun bizi tembihlediği üzere saat 4 gibi havalimanındaydık ve bence havalimanına girmemizle başlayan ve yaklaşık 24 saat sürecek olan seyahatimiz o anda başladı. Madrid aktarmalı olarak Havana'ya uçacağımızdan başka hiç bir şey bilmeden, ilk defa bu kadar uzağa ve bu kadar hazırlıksız, araştırmasız hatta elimde bir gezi kitabı bile olmadan yola çıkmış bulundum.

Aktarma sırasında beklememiz bir yana, sadece uçak koltuğunda oturacağımız zamanı düşününce annem, İstanbul'dan bütün boardinglerimizi aldı, yani Madrid-Havana uçağında da oturacağımız Exit önündeki koridorlara kadar bütün koltuklarımızın rezervasyonunu yaptırdı. Önce İstanbul'dan Madrid'e 4 saatte uçtuk. Madrid havalimanındaki 6 saatlik beklemeden sonra, Havana uçağımızda yerimizi aldık. Bavullarımızı kaldırdık ve koltuklarımıza yerleştik sanki hiç kalkmayacakmışız gibi. İçimiz rahat ama daha da önemlisi babamla benim bacaklarımız rahat! Tam bu sırada, bizim hizamızdaki Exit kapısının açık olduğunu farkettik ve farkedilmeyecek gibi olmayan havayollarının teknik ekibini...

Bu farkındalığı takiben, bir süre izlemeye, dinlemeye, anlamaya çalıştık ne olup bittiğini. Anlamadığımız ispanyolca konuşmalara, çekiç sesleri karıştı önce, daha sonra bir adam pense ile sıkmaya çalıştı kapının herhangi bir vidasını. Babamın tamir çantasından hiçte farklı gözükmeyen bir çantadaki çok tanıdık başka aletlerle işini halletmeye çalıştı, umutsuzca. Umutsuzca diyorum, çünkü vücud dili her şeye bedeldi o anda. Ses tonu, hostese kaş göz ediş şekli ve yarım saat uğraştıktan sonra pek bişi becerememiş olmasına rağmen, kapıyı kapatması ve hiç inandırıcı olmamasına rağmen tamamdır demesi... Doğal olarak galeyana geldi uçağın yarısı. Sonra öğrendik ki, meğer perdenin diğer tarafındakilerin ruhu bile duymamış bütün bu olanları.

Konuşulanları anlayanların ikna olmaması bir yana, biz bile sorunun giderildiğine inanmadık. İspanyolcadan sonra, ingilizce bağırışlar başladı. 'Kendimizi güvende hissetmiyoruz..', '..bu uçaktan inmek istiyoruz..', '..yetkili kim bu uçakta?..', '..bu sorumluluğu kim alıyor?..' ve elbette ..'kaptan pilot buraya gelsin..' gibi bin türlü ses çıkmaya başladı yolculardan. Ama esas bomba, defalarca merak edilecek bir şey olmadığını söyleyen hosteslerin bizi yerimizden kaldırmak istemesi oldu. Göremediğimiz kaptan pilotumuzun da onayıyla, exit önündeki sıranın boşaltılmasına ve buraya şaka gibi ama gerçek!, 'Olay yeridir, girilmez.' anlamına gelen bir şerit çekilmesine karar verilmiş. İşte biz tam bu noktada endişelenmeye başladık. Bir sorun çıkması ihtimalinde bir facia yaşanması kaçınılmaz olan bu durumun bir şerit ile çözümlenmeye çalışılmasına hiç mi hiç anlam veremedik...



Sesler o kadar uzun süre dinmedi ki, sonunda gerçek bir açıklama yapılmasına karar verildi. Meğer problem uçağın kapısında değil, acil bir durumda çalışması gereken ve o kapıya bağlı olarak açılması gereken rampadaymış, yani suya ya da karaya inme durumunda açılması gereken şişme kaydırakta. Bu uçakta, normalde 8 kapı, yani 8 kaydırak varmış. Bizim uçağımızda ise, bu kaydıraklardan sadece biri çalışmıyormuş ama diğer yedisinde problem yokmuş... Tamamen rahatladık desem yalan olur ama inmek isteyenler ön kapıdan inebilir şeklinde rest çeken hostesler karşısında, hepimiz olan biteni kabullendik. Birde hosteslerden biri 'Bizim de çocuklarımız var, bir problem olsa önce biz binmeyiz bu uçağa...' şeklindeki bir çıkış yapınca, ..'bize yeni yerimizi gösterin..' dedik.

En başta sıkı sıkıya yerleşmiş olduğumuz koltuklarımızdan kalktık ve ağzına kadar dolu uçakta 3 kişilik koltuk aramaya başladık. Sonuç olarak, birbirinden alakasız 3 yerde tek koltuklara yerleştirildik. Bundan sonrası 10 saatlik zorlu bir maraton desem yalan söylemiş olmam. Buz gibi bir alman kadın ile neşe saçan kübalı bir adamın arasında sıkışıp kaldım. Adamın yol boyunca ısrarla bana şarap içirmeye çalışmasını, kendi uçak korkusundan dolayı sürekli içerken ona eşlik etmemi istemesine verdim. Ne film izleyebildim, ne doğru dürüst uyudum, ne de müzik dinledim. Yine de zamanın nasıl geçtiğini anlamadım. Sık sık koridorda yürüyüşe çıktım, iki büklüm bacaklarımı açmak ve iki kelime edebilmek adına annemle babamı ziyaret ettim. Küba'ya vardığımızda da, hem onlara uçaktaki kendi komşularımı anlattım, hem de onların ilginç komşuluk hikayelerini dinledim.

J'adore

Haftalar önce, Tuba aradı ve Taksim'e gidip onlarla buluşmam için beni kandırmaya çalıştı, bahane olarakta inanılmaz bir sıcak çikolatayı gösterdi. Çok merak ettim ama gidemedim. Damla ile Beyoğlu'nda gezerken, ona bu yerden bahsettim, adı Carte D'or'a benziyordu dedi ama tam neresi hatırlayamadı. Aynı akşam birlikte tiyatroya gitme planı yaptığım Senem, ben J'adore'dayım diyince, artık gitme vaktidir diye düşündüm ama çikolatasının tadına bakma fırsatını ancak Merve ve İpek'leyken buldum.



J'adore'da menü, tahmin edileceği üzere çikolatanın her hali ile dolup taşıyor, pastalar çikolatadan geçilmiyor. Bizde çikolatalı cheesecake, çikolatalı kek ve profiterollu keklerimizi sipariş ediyoruz. İçindeki çikolata yetmiyormuş gibi her dilim pasta, Jackson Pollock edasıyla çikolataya bulanmış bir şekilde servis ediliyor. Her şey iyi güzel ve çok tatlı. Aslında olması gerekenden tatlı, dolayısıyla insana bi yerden sonra baygınlık geliyor... Her daim dolu su sürahisi ve kristal bardakları, bir de sıcakcık çayı olmasa, tatlısı dayanılacak gibi değil. Bi dahaki seferi kekleri zorlamak yerine, çeşit çeşit meyve ile servis edilen çikolata fondüyü denesem daha iyi olacak gibi gözüküyor.

J'adore Chocolatier & Patisserie
Istiklal Caddesi Emir Nevruz Sokak No: 22 Tel: 0212 249 0 333

Studio Osep

Bir süredir eski İstanbul, özellikle de Pera fotoğrafçılarını araştırıyorum. Dini nedenlerden dolayı resmin Osmanlı'ya girmesi zaman almışsa da, fotoğrafçılığın benimsenmesi ve kullanılmaya başlanması o kadar geç olmamış bu topraklarda. 170 yıllık tarihi olan fotoğraf sanatı, 1850lerde Vasilaki Kargopulo'nun Beyoğlu'nda açtığı bir fotoğraf stüdyosu ile filizlenmeye başlamış. Stüdyo fotoğraflarının yanı sıra, İstanbul manzara fotoğrafları çekenler ortaya çıkmış. Kargopulo dışında sayılacak o kadar çok isim var ki; Pascal Sebah, Abdullah Biraderler, Guillaume Berggren, James Robertson, Nicolas Andriomeno, Bogos Tarkulyan, Gülmez Biraderler gibi... Ama bugünkü konum onlar değiller, şimdilik... Bugün İstanbul'un yaşayan en eski stüdyo ve set fotoğrafçılarından Osep Minasoğlu, Stüdyo Osep'ten bahsedicem.





14 Ekim-14 Kasım 2009 tarihleri arasında, Galeri NON'da gerçekleşen 'Stüdyo Osep' isimli sergi, internette takip ettiğim sitelerden birinde gözüme ilişince oldukça ilgimi çekti. Tam da eski İstanbul fotoğrafçılarını araştırdığım dönemde, adını konuya olan ilgisizliğimden dolayı hiç duymadığım, ilgili kitaplarda da hiç karşılaşmadım bu stüdyoyu ve yaşayan ünlü fotoğrafçısı Osep Minasoğlu'nu tanımak için sergiye gitmeye karar verdim. Galatasaray Lisesi'nin yanındaki yokuştan aşağı ilk defa bu kadar uzun yürüdüm, o yolun Tophane'ye çıktığını ilk bugün öğrendim. Mahallenin ne kadar hoş olduğundan ve buraları bilmememizin nasıl mümkün olduğundan konuşurken Damla ile, Galeri NON'a vardık serginin son günü, galerinin kapanmasına 2 saat kala... Sadece Osep Minasoğlu'nun yazılı bir biyografisi ve fotoğrafları ile karşılaşacağımızı zannederken, Osep Minasoğlu'nun kendisi karşıladı bizi kapıda, 60 yılını fotoğrafa vermiş 80 yaşındaki ünlü fotoğraf sanatçısı.



Sergi tahmin edileceği üzere beklediğimizden çok daha fazlası çıktı. Osep Bey önce bizi alt kattaki video enstalasyonunu izlemeye davet etti. Beyaz bir arka plan üstündeki kırmızı koltuğunda oturmuş, kendi ve aile yaşamını, hayatının farklı dönem ve mekanlarını uzun uzun anlattı ve keyifle dinletti. Üst kata çıktığımızda da, bizi ömrü boyunca kullandığı bir çok belgeler, mektuplar, fotoğraflar karşıladı. En son olarak, stüdyosunda çektiği sayısız portre fotoğraflarından bazıları, Yeşilçam artistlerinin siyah beyaz fotoğrafları günümüzü renklendirdi. Sosyal bilimci Tayfun Serttaş tarafından hazırlanan sergiyi, Serttaş'ın kendi sözcükleriyle açıklamak en doğrusu. Stüdyo Osep üzerinden çıkılarak yapılan bütün bu kapsamlı araştırma, sergiyi gezenlere ya da kitabı okuyanlara; 'nostaljik bir arşiv yerine, yakın tarihin toplumsal kesintileri ve bunun birey, kimlik, kültür düzleminde yarattığı karmaşık etkiyi bugün üzerinden araştırmayı hedefleyen bir perspektif öneriyor.'

Tavanarası

Adından da belli olduğu üzere bir apartmanın en üst katında olan ve apartman girişinde doğru dürüst bir tabelası bile olmamasına rağmen her daim dolup taşan bir mekan, Tavanarası. Gerek ambiansı, gerek yemekleri dolayısıyla, bir cuma günü iş çıkışında dostlarla gidilen mekan gerçekten de çok keyifli .

Gitmeyi düşünenlere bir kaç not;
-Asansörün kapısı direk olarak mekanın içine açılıyor.
-Eğer önünüzde sıra bekleyen 3-5 kişi varsa kendinizi şanslı saymanız gerekiyor.
-Menüden beğendiklerinizi görevlilere söylemek yerine, masaya bırakılan kalemle kağıda yazıyorsunuz.
-Güveçte Beşamel Soslu et / tavuk /mantar / patates vs... çeşitlerinden birinin kesinlikle denenmesi gerekiyor ve şarapla çok güzel gidiyorlar...
-Patatesi tıpkı evde kızartılmışa benziyor.
-Girit usulü kabak kızartması aynı bizim usulü andırıyor.
-Çalışanların güler yüzü, sürekli olarak onları daha önceden tanıyormuşsunuz hissi yaratıyor (en azından bazılarımızda;)
-Yemek yemeyene içki servisi yapılmıyor (bu ibare zaten asansörün içinde belirtilmiş).
-Gündüz gözüyle görülmesine yerine, akşam gidilmesi tercih sebebi.
-Minimum 6-7 senelik geçmişi olan bu mekanı daha yeni keşfetmemiz bizim ayıbımız oluyor...

... demek o kadar olmuş, o zaman artık ben gidip göreyim diyenlere adres şöyle; Asmalı Mescit Sok. No:26/11 Kat:6 ya da bana haber verin, hep beraber gidelim.

Kitap Kapakları

Tasarımla uğraşmaya başladığımdan beri, basılı ürün tasarımlarını dijital tasarıma tercih etmişimdir. Poster, broşür, dergi farketmez, hem tasarlaması hem de başkaları tarafından tasarlananlara bakması hep çok zevkli olmuştur benim için. Hele hele kitap kapakları bütün bu basılı malzemelerin içinde bakmayı en sevdiklerim. Daha tasarlaması hiç kısmet olmadı belki ama şimdilik başkalarının yaptıklarına bakmakla yetiniyorum ve bundan büyük keyif alıyorum.

Kitap fuarına giderken hiç aklımda olmamasına rağmen, kapısından girmemizle 'tasarlanmış' binlerce kapak karşıladı sanki bizi. Yani hiç aklımda olmamasına rağmen, kitap kapaklarından oluşan bir tasarım cennetine düştüm. Bir kitapçıya girip saatlerin nasıl geçtiğini anlamadığım zamanlardaki gibi zaman su gibi akıp gitti kapaklar arasında. Hangi kapakları, pardon kitapları almalıyım diye düşünürken, kimi kapaklar mıknatıs gibi çekti beni kendine. Eve gelip aldıklarıma ve kütüphanemde olanlara bakınca da, ortak bi nokta farkettim çoğunda. Farklı yayınlardan da olsa, Utku Lomlu tarafından tasarlanmış çoğu.


by Utku Lomlu

İnternette araştırıp yaptığı diğer işlere de bakınca, kitapçılarda ve fuarda ilgimi çeken bir çok kitabın aynı kişi tarafından tasarlandığını farkettim. Bu kapakların, kitapların satışını arttırmakta büyük rol oynadığına eminim.

velosipet ile bir hafta sonu

The Flying Scotsman

2006 yapımı İngiliz filmi Uçan İngiliz, İskoçyalı bisikletçi Graeme Obree'nin hayatını konu alıyor. Büyük bir heyecanla dünya bisiklet şampiyonasına hazırlanan Graeme, çocukluğunda yaşadığı olayların etkisinden kurtulamıyor ama onu çekemeyenlerin takmaya çalıştığı çelmelere rağmen, başarıya giden yoldan çıkmıyor, yavaşlasa da, sendelese de yine eski temposunu tutturuyor. Umudunu kaybettiği anlarda, yine ve yeniden başlamak nasıl olurmuş ve istedikten sonra başarmamak için bir sebep yokmuş dedirtiyor. Yeni mottomuz budur...

Film sonrası gaza geldikten sonra, belki baya alakasız ama kitap fuarına gitmeye niyetlendik. Lise belki ortaokul yıllarından beri istememe rağmen gitmediğimi farkettiğim fuar, ne kadar uzak olsa da, bardaktan boşanırcasına yağmur yağsa da ulaşılmaz gelmedi. Madem aklımızdan geçti, madem bir anlık bile olsa niyet ettik, gidelim dedik.

Saatlerce fuar alanını gezmek hayalimde canlandırdığım farklı gerçekleşti. Kitaplarla dolu rafların arasında dolaşmaya, kitap kapaklarına bakmaya, gözüme kestirdiklerimin arkalarındaki yazıları ya da seçtiğim rastgele sayfaları okumaya bayıldığım kitapların arasında aldığım keyif, alana akın etmiş insan kalabalığı ile eziyete dönüştü. Sanki pazar tezgahındaki kıyafet yığını içinde cebelleşiyorum... Sonuç, elimizden geldiğince dolaşmak ve çoğunlukla aklımızda olmayan kitapları satın almak oldu. İşte onlardan biri ama oldukça keyiflisi, Velosipet ile Bir Cevelan.



1900'e doğru İbnülcemal Ahmet Tevfik tarafından yazılan kitap aslında bir seyahatname, hemde edebiyatımızdaki ilk bisiklet seyahatnamesi imiş. Kitapta 1890 yıllarının sonunda İstanbullu bir bisiklet meraklısı gencin Bursa ve çevresine yaptığı ilginç gezi anlatılıyor. Bugünlerde bütün imkanlardan rahatça yararlanarak (ulaşım- yemek- dinlenmek vs.) seyahat edenler ve hatta gezip gördüklerini, yiyip içtiklerini bloguna yazıp herkesle paylaşan bizler için pek sıradışı bir eylem değil bu ama hem ilk bisiklet macerası olması açısından, hem de gezi sırasında görülen mekanları, insanları, hayvanları, doğal kaynakları ve genel olarak imkanları betimlemesi açısından enteresan ve bilgilendirici. Yaklaşık yüz sene önce, Bursa- Yenişehir- İnegöl arasındaki şehir merkezlerinde ve köylerde insanlar tarafından karşılanışları, bisikletin nasıl gittiğini izlemek için binbir rica minnet ile yazardan bir tur atmasını isteyişleri, gittikleri yerlerde istedikleri soğuk suyu ya da her hangi bi yemeği bulmanın mümkün olmadığı bir dönem bahsedilen. İmkansızlıklara rağmen, bu da bir başarı öyküsü.



...ki zekanın yarattığı güzelliktir
Çevik, uyumlu ve kaprissizdir.
Hızlılıkta saba rüzgarını kıskandırır,
Herkesin bildiği kural,
Eğer benzeri olsaydı,
Ona sürat katarı denirdi.
Ama onda yine büyük fark var,
Onda çok 'siklet' var...
İbnülcemal Ahmet Tevfik
Velosipet ile Bir Cevelan s.102

Bayrak

Taksim meydanındaki bayrağın ne kadar büyük olduğunu günlerden 29 Ekim olana kadar farketmemişim. Meydanın genel olarak soğuk olmasına, şiddetli rüzgarda eklenince her daim soğuk olan ellerim ve ayaklarım yine beni şaşırtmazken, hızla esen rüzgarda hafifçe sallanan, dalgalanan ve zevkle şekilden şekile giren bayrak beni şaşırttı. Durdum ve bi süre onu izledim. Etrafıma bakınca, yalnız olmadığımı farkettim. Bi de araştırınca 96 metrekare olduğunu öğrendim!

Pazar Panayırı

Pazar günü Maçka parkı’ndaki Lunaparkta panayır vardı. Masa kiralayıp eskilerini satanlardan, alışveriş yapmaya, satılanlara bakmaya ya da sadece bizim gibi curcunaya dalmaya gelenlerle doluydu alan. Kalabalıkla ilgili olarak, kuru bir kalabalık vardı desem yanlış demiş olmam sanıyorum, çünkü satılan ikinci el eşyalara pek rağabet varmış gibi gelmedi bana. Panayırın genelinde, gerek insanlarımızın ikinci el eşyaya verdiği değer ile, gerek orada satılmaya değer görülmüş eşyaların sıradanlığı, orjinallikten uzaklığı ile bi kopukluk vardı eşyalarla insanlar arasında.

Amerika'da insanların kendi garajında gerçekleştirdiği 'Garage Sale', elden çıkarmak istedikleri kullanılmış eşyaları satmak, hem evde boş yer açmak hem de vergi vermeden istenmeyen parçaları nakite dönüştürmek için klasik bir yol. Halbuki bizde hiç ilgi çekmeyen, insanların aklının ucundan bile geçmeyen bir hareket. Genelleme yapmak istemem ama Türk insanına göre, başka birinin kullandığı bir eşyayı alıp kullanmak çok saçma, yenisini, temizini, sıfırını almak dururken... Halbuki kıyafetler, kitaplar, oyuncaklar, cdler bu tarz bir alışveriş için çok uygun olabilir. Kullanılmayan, köşeye tıkılan eşyaların kaderini değiştirmek bu tarz panayırlarla mümkün kılınabilir. Hem mevsim geçişlerinde hem de hayatımızdaki dönem değişikliklerinde biraz temizlik hepimize iyi gelir. Bir Amerikan Atasözü'nün de dediği gibi, 'Bir adamın çöpü, diğerinin hazinesi olabilir!'... ;)