Ders cikisi butun gun boyunca devam eden yagmur hala devam ediyordu. Yazin sicaklarindan sonra ozlem duydugum, icimi serinleten yagmur damlaciklarinin altinda amacsizca dolanmak baya cazip geldi ve otoparka gitmek yerine meydana dogru yurudum. Ben tirmandikca yagmur hizlandi, tramvay yolundan akan su gurlesti, ayakkabi boyunu yavas yavas gecti. Kimi yerde parmak ucumda, kimi yerde topuklarimin ustunde ilerledim. Karsidan karsiya gecmenin imkansizlastigi bir noktada "Hare Krishna" ezgilerini duyunca kulaklarima inanamadim;), gecen sene Venedik festivalinde tanisma sansina eristigimiz topluluk uyelerinden ikisini kumas parcalarina sarinmis, ciplak ayaklariyla raylarin ustunden akan sularin icinde hoplayip ziplar ve sarkilarini soylerken gordum. Bunlarda neyin nesi sorusu ordan gecen ve bu ikisini goren herkesi etkisi altina almisken, bende hem onlari hem de onlari saskinlik icinde izleyenleri izleyip eglendim. Maalesef ki bir elimde semsiyem, bir elimde cantam fotograf cekmek icin musait degildim ve o ani fotograflayamadim. Ama bu saatten sonra karsi cikabilecek seyleri tahmin edememenin heyecani ile, kamerami cantasindan cikarip sikicana sarildim. Odakuleye dogru donus yoluna gecmistim ki, Yapi Kredi'nin onunde resmen bir göl karsiladi beni, bizi, oradan gecen herkesi (ya da gecemeyecek olan desem daha dogru olur). Cogunluk gibi bende o göle girdim, sırılsıklam oldum, rahatladim. Sonucta islak ama cok guzel bir gundu... Islanmak ne guzel seymis, unutmusum. (melo'ya sevgilerimle...) Havlu coraplarla giydigim spor ayakkabilarim yerine, japon turistlerin ayagindakiler gibi ince bantli terliklerim olsa ayagimda, onden giren su arkadan ciksa keske diye dusundum.
Shuttle gorevi goren polis araci, bazi vatandaslari sudan geciriyor...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder